زبان اشکنانی
ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺧﺎﺹ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﺎ ﻭ ﻋﺪﻡ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﺯ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ! ﺍﯾﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺎ
ﺗﻐﯿﺮﺍﺕ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ؛ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﯾﺮ ﮔﻮﯾﺸﻬﺎﯼ ﻣﺤﻠﯽ
ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﻏﻨﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﯽ ﺑﺎﻟﯿﻢ ﻭ ﺩﻡ ﺍﺯ ﺣﻔﻆ ﺍﺻﺎﻟﺖ ﺧﻮﺩ
ﻣﯽ ﺯﻧﯿﻢ . ﻭﺍﯾﻦ ﺧﺼﻠﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻮﺭﻭﺛﯽ ﺩﺭ ﺫﺍﺕ ﻣﺎ ﭘﺮﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺍﺯ
ﮔﺎﻫﯽ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ ﺑﻪ ﻝﻩﺟﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺍﺷﮑﻨﺎﻧﯽ ﺗﮑﻠﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ...
ﺍﻣﺎ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺳﻮﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮐﻢ ﺭﻧﮓ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﯾﻦ ﻝﻩﺟﻪ ﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ! ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﭘﯿﺶ
ﺑﺮﻭﯾﻢ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﮐﻤﺘﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻣﺘﻮﻟﺪ
ﺩﻫﻪ 80 ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ؛ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ
ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﺧﻮﺩ ﮐﻢ ﻟﻄﻔﯽ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﻭﭼﻨﺪ ﺻﺒﺎﺣﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺭﺍ
ﻣﯽ ﺁﻣﻮﺯﯾﻢ ﻭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﭽّﻪ ﺍﯼ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻪ ﻝﻩﺟﻪ ﺍﺷﮑﻨﺎﻧﯽ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ
ﻭ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺷﺪﯾﺪ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ ﺧﻮﺩ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺭ ﺗﻔﮑﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ،
ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﯿﺰ ﺳﻌﯽ ﺩﺭ ﺩﻭﺭ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ
ﺍﯾﻦ ﮔﻮﯾﺶ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ ! ﺍﻟﺒﺘّﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪﺍﻧﯿﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺩﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﮐﻪ ﺯﺑﺎﻥ
ﺭﺳﻤﯽ ﮐﺸﻮﺭ ﻋﺰﯾﺰﻣﺎﻥ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺑﭽّﻪ ﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ !ﺍﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺿﻤﻦ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺍﺯ
ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺤﻠﯽ ﺧﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﺎﺩﺭﯾﻤﺎﻥ (ﺍﺷﮑﻨﺎﻧﯽ) ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ؛ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ ﻭ
ﺗﻼﺵ ﮐﻨﯿﻢ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺴﻞ ﺟﺪﯾﺪﻣﺎﻥ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻧﻤﺎﯾﯿﻢ . ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﺁﻧﮑﻪ
ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺍﺯ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﯼ ﺧﻮﺩ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﺻﯿﻠﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺩﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﯿﻢ .
ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﺟﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﯿﺖ ﺍﺯ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﻣﺤﻠﯽ ﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺑﺮﺳﺎﻧﯿﻢ :
ﺑﻬﻤﻦ 57 ﺩﺭ ﺷﻬﺮﯾﺎ ﻏﻮﻏﺎ ﺷﻮﮐﻪ ﻫﺮﮐﻪ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺵﻧﺪﻥ ﺍﺯ ﻇﻠﻢ ﺷﺎﻩ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﻮﮐﻪ
ﺑﺎ ﺷﻌﺎﺭ ﻭﺣﺪﺕ ﮐﻮﭼﮑﻮ ﮔﺖ ﭘﯿﺮﻭ ﺟﻮﻭﻥ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﭘﻬﻠﻮﯼ ﺍﺯ ﺑﯿﺦ ﻭ ﺑﻦ ﺭﺳﻮﺍ ﺷﻮﮎﻩ
ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻪ ﺷﺎﻩ ﻭ ﻫﻨﺪﻩ ﺭﻫﺒﺮﺷﻮ ﺗﻪ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﻮ ﺗﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﻮ ﺷﺎﺩﯼ ﺷﻮﮐﻪ
ﺷﺎﻋﺮ: ﻏﻼﻣﻌﺒﺎﺱ ﻓﺮﻭﺯﺍﻥ (ﻣﻼﺣﺎﻓﻆ)
نویسنده:وحید فروزان
ویژه نامه محرم (5)